Niknąca Łąka

Niknąca Łąka

25 listopada 2017 Wyłączono przez admin

Niknąca Łąka obejmuje śródleśną polanę, która jest jednym z najważniejszych przykładów odtwarzania naturalnych siedlisk jakie występowały w Górach Stołowych przed masowymi przekształceniami środowiska. Dzięki poprawionym stosunkom wodnym, podniesieniu poziomu wód gruntowych powoli odtwarzają się tutaj torfowiska z rzadką i cenną florą jak borówka czarna, wełnianki czy modrzewnica. 



Typ ochrony: krajobrazowy

Data utworzenia: 1984

Powierzchnia: ok. 5 ha

Powiat: Kłodzki

Gmina: Radków

Nadleśnictwo: brak


Położenie: Łąka leży w Górach Stołowych, będących częścią Sudetów Środkowych, na terenie parku narodowego w Dolinie Czerwonej Wody. Sama granica torfowiska jest bardzo zróżnicowana i w większości zaciera się z otaczającym go lasem. Niknąca Łąka leży pomiędzy południowo-zachodnią krawędzią Skalnych Grzybów oraz Wielkim Torfowiskiem Batorowskim. Dochodzi tutaj zielony i żółty szlak oraz poprowadzona jest ścieżka edukacyjna.

Budowa: Podstawę ekosystemu stanowi nieprzepuszczalne podłoże, które w połączeniu z odpowiednim ukształtowaniem terenu sprzyjało gromadzeniu się wody i powstaniu torfowiska. Owe ukształtowanie to naturalne zagłębienia uszczelnione zwietrzeliną drobnoziarnistych mułowców, w którym przez setki lat gromadziła się materia organiczna. Dzięki odpowiednim procesom biologicznym wytworzyło się tutaj torfowisko.

Flora: Całość chronionego obszaru stanowią liczne formy torfowisk i mszarów. Najcenniejsze fragmenty łąki stanowią torfowiska wysokie, które powstały na ombrogenicznych mokradłach wraz ze zbiorowiskami roślinności łąkowej i torfowiskowej. Większość terenu stanowią obszary bezodpływowe porośnięte licznymi gatunkami mchów, tak zwane mszary. Charakteryzuje je dość uboga bioróżnorodność, w skład której wchodzą mchy, wątrobowce i nieliczne wyspecjalizowane gatunki roślin naczyniowych przystosowanych do tego trudnego i ubogiego w składniki pokarmowe środowiska. Wśród rzadkich i chronionych mszaków najbardziej charakterystyczne są torfowce (torfowiec kończysty i torfowiec pierzasty).


Do najcenniejszych gatunków porastających Niknącą Łąkę należy zaliczyć torfowiskowe rośliny z rodziny ciborowatych: wełniankę pochwowatą, wełniankę wąskolistną, a także liczne turzyce:  turzyca nitkowata, turzyca skąpokwiatowa oraz rośliny z rodziny wrzosowatych: borówka bagienna, modrzewnica północna i bagno zwyczajne. Stosunkowo rzadka w skali kraju żurawina błotna rośnie tutaj bardzo licznie, tworząc całe dywany, które czasem zaczynają zarastać ścieżkę edukacyjną.  Na chwilę obecną, do najbardziej zagrożonych gatunków spośród roślin naczyniowych na tym torfowisku jest obecnie sosna błotna, której populacja zarówno na Niknącej Łące, jak i ogólnie w Górach Stołowych, jest obecnie słaba i w zaniku. Pojedyncze okazy rosną głównie na granicznych fragmentach torfowiska w pobliżu rozpoczynających  się zadrzewień.

Fauna: Średnio liczna. Można tutaj napotkać liczne owady i inne bezkręgowce a także ptaki. Teren ze względu na bagiennych charakter jest rzadko odwiedzany przez większą zwierzynę jak dziki, jelenie czy lisy, które preferują okoliczne lasy z mniej grząskim podłożem. Ze względu na położenie w ogromnym obszarze leśnym, większość zwierząt jest tymczasowymi gośćmi na torfowisku aniżeli jego stałymi bywalcami.

Zagrożenia: Pierwotnie torfowisko zostało niemal całkowicie zniszczone, jak większość tego typu ekosystemów w Górach Stołowych. W XIX i XX wieku masowo meliorowano i osuszano bagna na terenie gór oraz zalesiano je drzewami, głównie świerkiem. Tego typu praktyki wyniszczyły niemal wszystkie torfowiska w Górach Stołowych. Podobny los spotkał Niknącą Łąkę, która bez odpowiedniej opieki niemal całkowicie zarosła świerkiem. Obecnie podejmowane są liczne działania mające uratować ocalałe skrawki lub odtworzyć utracone torfowiska. Skupia się to głównie na wycince drzew, zmianie stosunków wodnych, podniesieniu poziomu wód gruntowych. Podobne czynności zostały zastosowane na Niknącej Łące. Od 2002 roku poczyniono wycinkę świerka, pozostawiając sosnę błotną i brzozę omszoną a także zasypano rowy odwadniające zlokalizowane w zachodniej części łąki. Dzięki owym zabiegom odratowano ginący ekosystem, który jest stale monitorowany. Obecnie obszar służy dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych dla stosunkowo licznie odwiedzających go turystów.

Inne: Całość terenu stanowi ścieżkę edukacyjną, której głównym tematem jest roślinność torfowiskowa, opisy najważniejszych typów torfowisk, historia ich powstawania oraz sytuacja tego typu ekosystemów w polskich górach i metody ich ochrony. Poza tym znajdują się tutaj także szlaki turystyczne:

  • zielony szlak, poprowadzony z Drogi nad Urwiskiem i kończący się przy wejściu na Łąkę
  • żółty szlak, poprowadzony kładką przez całe torfowisko. Jest on szlakiem zahaczającym o większość atrakcyjnych miejsc w parku, takich jak Szczeliniec, Pasterka, Wielkie Torfowisko Batorowskie, Białe Skały i Skalne Grzyby

Informacje praktyczne:

  • brak dojazdu, jest to obiekt położony w głębi parku. Najbliższe parkingi położone są przy Kształtnej Łące, skąd prowadzi zielony szlak
  • teren bardzo łatwy do zwiedzania, głównie dzięki zagospodarowaniu pod działalność edukacyjną. Cała ścieżka poprowadzona jest na kładce lub na dobrze ubitej drodze, umożliwiającej zwiedzanie z dziećmi lub dla osób niewprawionych w górskich wycieczkach
  • na ścieżce dydaktycznej umiejscowiono kilkanaście tablic edukacyjnych zwierających informacje o tutejszej przyrodzie, historii tego miejsca, zagrożenia związanych z melioracją i osuszaniem a także informacje ogólne o torfowiskach i parku narodowym
  • w bezpośredniej bliskości znajduje się wiele innych atrakcji parku jak Skalne Grzyby, Wielkie i Małe Torfowisko Batorowskie, Białe Skały
  • najlepsze przyrodniczo terminy do zwiedzania: lato (wełnianki, żurawina, borówki)