Wełnianka

Wełnianka

10 stycznia 2018 Wyłączono przez admin

WEŁNIANKA (Eriophorum spp.)

Wełnianka pochwowata (Eriophorum vaginatum)


Gatunek rozprzestrzeniony w całej Polsce jednak o bardzo nierównomiernym rozmieszczeniu stanowisk. Jest znacznie częstszy na Pomorzu Gdańskim oraz południu i wschodzie kraju (Kotlina Sandomierska, Świętokrzyskie, pas wyżyn ciągnący się od Wyżyny Śląskiej po Wyżynę Lubelską). Poza tym notowany na Pomorzu Zachodnim, Podlasiu, Mazurach, Suwalszczyźnie, w Sudetach i Polsce Centralnej. Gatunek bardzo rzadki na terenach Mazowsza, Niziny Śląskiej, Ziemi Lubuskiej, Kujawach oraz w Karpatach. Chroniony w wielu górskich parkach narodowych (Babiogórski, Bieszczadzki, Karkonoski, Magurski, Pieniński, Tatrzański) oraz niektórych nizinnych (Drawieński, Białowieski, Słowiński, Borów Tucholskich). Poza tym stwierdzona w wielu rezerwatach przyrody chroniących obszary bagienne i torfowiskowe.

Na Dolnym Śląsku gatunek stosunkowo rzadki, stwierdzony głównie w Sudetach, od Pogórza Izerskiego poprzez Góry Izerskie, Karkonosze, Rudawy Janowickie, po Góry Sowie, zachodnią część Ziemi Kłodzkiej (Góry Stołowe, Góry i Pogórze Orlickie, Góry Bystrzyckie) oraz na Masywie Śnieżnika. Na nizinie gatunek znacznie rzadszy, notowany na pojedynczych stanowiskach wokół doliny Odry na wysokości powiatu wołowskiego i średzkiego, a także w Dolinie Baryczy i w Borach Dolnośląskich. Chroniony w obu dolnośląskich parkach narodowych a także w kilku rezerwatach przyrody (Torfowiska Doliny Izery, Torfowisko pod Zieleńcem).

Roślina preferuje tereny otwarte, dobrze nasłonecznione, choć znosi lekkie zacienienie, na glebie torfowej lub bagiennej, podmokłej i kwaśnej (pH poniżej 5), na siedliskach oligotroficznych i dystroficznych zasilanych głównie lub wyłącznie przez wody opadowe. Występuje na różnego rodzaju torfowiskach przejściowych i wysokich, młakach niskoturzycowych a także na obrzeżach bagiennych borów lub w brzezinach. Przeważnie rośnie w zbiorowiskach torfowisk wysokich w fazie kępkowej bogatej w gęstą darń mchów torfowców z udziałem niskich krzewinek i trawiastych roślin. Jest to gatunek charakterystyczny dla rzędu Sphagnetalia magellanici.


Wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium)


Jest to najpospolitsza z wełnianek, posiadające liczne stanowiska w całej Polsce, przy czym największa koncentracja przypada na tereny województwa pomorskiego, łódzkiego, lubuskiego, warmińsko-mazurskiego, świętokrzyskiego, śląskiego i małopolskiego. Gatunek jest rzadszy na Mazowszu, Ziemi Lubuskiej i w Wielkopolsce. Chroniony niemal we wszystkich parkach narodowych oraz w bardzo wielu rezerwatach przyrody chroniących obszary bagienne i torfowiskowe. Na terenie Dolnego Śląska wełnianka jest notowana głównie w Sudetach, gdzie mniejsze lub większe populacje występują we wszystkich pasmach górskich (od Pogórza Izerskiego po Masyw Śnieżnika). Poza tym stwierdzona na terenach nizinnych w doliny Odry i jej większych dopływów (Oława, Widawa, Barycz, Jezierzyca, Kwisa, Bóbr, Nysa Łużycka) a także na obszarach Borów Dolnośląskich. Gatunek chroniony w obu dolnośląskich parkach narodowych oraz w wielu rezerwatach przyrody (Brzeźnik, Torfowisko Borówki, Torfowiska Doliny Izery, Torfowisko koło Grabowna, Torfowisko pod Węglińcem, Torfowisko pod Zieleńcem, Śnieżnik Kłodzki).

Gatunek preferuje tereny otwarte i silnie nasłonecznione, jednak toleruje także lekkie zacienienie, na glebie torfowej lub bagiennej, silnie podmokłej. Przeważnie rośnie na ubogich w składniki odżywcze glebach kwaśnych, jednak notowana jest także w obrębie torfowisk i młak węglanowych z dużą zawartością węglanu wapnia. Gatunek posiada szerokie spektrum siedliskowe i występuje zarówno na różnego rodzaju torfowiskach przejściowych i wysokich, ale także na obszarach źródliskowych, mokradłach, trzęsawiskach, młakach niskoturzycowych obrzeżach bagiennych borów, w rowach melioracyjnych lub w podmokłych brzezinach. Przeważnie rośnie w zbiorowiskach niskoturzycowych łąk bagiennych o dobrze rozwiniętej warstwie mszystej oraz na emersyjnych, darniowych torfowiskach przejściowych i torfowiskach wysokich w fazie dolinkowej. Jest to gatunek charakterystyczny dla klasy Scheuzerio-Caricetea nigrae oraz dla zespołu Eriophoro angustifolii-Sphagnetum recurvi.