Żurawina błotna

Żurawina błotna

10 stycznia 2018 Wyłączono przez admin

Żurawina błotna (Oxycoccus palustris)


Wrzosowate (Ericacea)

Okres kwitnienia: VI-VIII

Wg najnowszej klasyfikacji, gatunek ten został zaliczony do rodzaju borówka (Vaccinium) jako Vaccinium oxycoccos. Polska nazwa obecnie nie uległa zmianie.

Gatunek półkuli północnej, występujący w strefie umiarkowanej i subarktycznej obejmując swoim zasięgiem większą część Europy Północnej, Środkowej i Wschodniej. Stwierdzona na terenach Wysp Brytyjskich, Niemiec, krajów alpejskich (Szwajcaria Austria), krajów środkowoeuropejskich (Polska, Czechy, Słowacja), znacznej części płw. Skandynawskiego, Finlandii, krajów nadbałtyckich oraz na terenach zachodniej i północnej Rosji w części europejskiej. W Azji notowana w szerokim pasie środkowej Syberii, od gór Ural poprzez Ałtaj, Buriację, południową Jakucję (Sacha) aż po Kraj Nadmorski, dolinę Amuru, Sachalin i Kamczatkę. W Ameryce Północnej notowana w środkowej i południowej Kanadzie, Krainie Wielkich Jezior oraz w północnej części Stanów Zjednoczonych.

W Polsce gatunek występuje w rozproszeniu na niemal całym terytorium kraju, gdzie największa koncentracja stanowisk obejmuje obszary Pomorza, Ziemi Lubuskiej, Lubelszczyzny, Roztocza, Polski północno-wschodniej (Mazury, Suwalszczyzna, Podlasie) a także w pasie wyżyn (Wyżyna Śląska, Wyżyna Krakowsko-Częstochowska, Wyżyna Przedborska). Na terenach górskich rzadsza, szczególnie rzadka w Karpatach i Górach Świętokrzyskich, częstsza w Sudetach. Chroniona w wielu parkach narodowych, zarówno górskich jak i nizinnych (Borów Tucholskich, Białowieski, Biebrzański, Karkonoski, Kampinoski, Poleski, Gór Stołowych, Wigierski) oraz bardzo wielu rezerwatach przyrody chroniących torfowiska i inne siedliska podmokłe.


Na Dolnym Śląsku jest to gatunek średnio częsty, ograniczony niemal wyłącznie do obszaru Borów Dolnośląskich i pasma Sudetów. Na niżu znacznie rzadsza. Stwierdzona m.in. w wyższych położeniach górskich Sudetów Zachodnich (Karkonosze, Góry Izerskie, Rudawy Janowickie, Kotlina Jeleniogórska), Sudetów Środkowych (Góry Stołowe, Góry Sowie, Góry Bystrzyckie) oraz rzadko w Sudetach Wschodnich (Masyw Śnieżnika). Na niżu licznie występuje w Borach Dolnośląskich oraz znacznie rzadziej w pozostałej części, ograniczając swoje występowanie do kilkunastu pojedynczych i rozproszonych stanowisk. Chroniona w obu sudeckich parkach narodowych oraz licznych rezerwatach przyrody (Brzeźnik, Torfowisko Borówki, Torfowiska Doliny Izery, Torfowisko pod Węglińcem, Torfowisko pod Zieleńcem, Wrzosiec koło Piasecznej).

Gatunek preferuje tereny otwarte lub częściowo zarośnięte, przeważnie dobrze nasłonecznione, o glebie wilgotnej lub bardzo wilgotnej z licznymi zastoinami wodnymi lub miejscami podmokłymi, na kwaśnym podłożu torfowym ubogim w sole mineralne. Występuje na różnego typu siedliskach torfowisk przejściowych, torfowisk wysokich, w widnych siedliskach borów bagiennych, wilgotnych lub podmokłych wrzosowiskach, często w miejscach gdzie z dobrze rozwiniętymi zbiorowiskami mchów torfowych przy dużym udziale krzewinek i roślin trawiastych występujących w fazie kępkowej. Preferuje miejsca mokrych wrzosowisk i torfowisk wysokich na kwaśnych oligotroficznych i dystroficznych glebach zasilanych głównie lub wyłącznie przez wody opadowe. W Sudetach występuje od regla dolnego po piętro kosówki i karkonoskiej wierzchowiny. Jest to gatunek charakterystyczny dla torfowisk z rzędu Sphagnetalia magellanici.