Bolońskie Badlandsy, czyli fotorelacja z Włoch

Bolońskie Badlandsy, czyli fotorelacja z Włoch

29 maja 2018 Wyłączono przez admin

Nasza strona skupia się przede wszystkim na przyrodzie Dolnego Śląska i okolic ale w ramach licznych ciekawostek prezentujemy także inne ciekawe przyrodniczo regiony. W kwietniu mogliście podziwiać przyrodę niemieckich landów – Hesji i Turyngii, w tym zapraszamy na podróż po górzystych, prażonych słońcem regionach włoskiej prowincji Emilia-Romania, gdzie możemy podziwiać piękne krajobrazy oraz bogatą florę. A wszystko to w parku Parco Gessi Bolognesi e Calanchi dell’Abbadessa.


Wspomniany wcześniej park (Parco Gessi Bolognesi e Calanchi dell’Abbadessa) można luźno przetłumaczyć jako Park Kredy Bolońskiej i Badlandsów z Abbadessy. Tajemnicze słowo 'badlandsy’ jest pojęciem, które nie ma w języku polskim odpowiednika. Tłumaczone jest jako „zła ziemia”, swego rodzaju nieużytek-pustkowie, które cechuje bogata rzeźba terenu w postaci stromych wąwozów o nagiej glebie lub bardzo słabo porośniętej roślinnością. Miejsca wybitnie nieprzyjazne, jednak bardzo widowiskowe. Można je podziwiać w kilkunastu miejscach na terenie całego parku, z czego największe badlandsy objęto najwyższą formą ochrony (tzw. Strefa A). Tereny wokół nich porośnięte są licznymi siedliskami śródziemnomorskich muraw oraz zarośli (makia, garig) z wieloma ciekawymi i rzadkimi gatunkami roślin.


Fragmenty niewysokich lasów skupiają się głównie na zboczach i dnach kotlin, gdzie zbiera się najwięcej wilgoci. Tworzą je przede wszystkim lasy liściaste z drzewostanem budowanym z dębu omszonego, chmielograbu i jesionu mannowego, z domieszką kasztana, klona polnego i jarzębu. Runo leśne cechuje wysoka różnorodność gatunków. Wiosną można spotkać tutaj liczne geofity m.in. przebiśniegi, psi zęby, cebulice, obrazki włoskie, ciemierniki, kokorycze i liczne gatunki zawilców. Późną wiosną i latem na terenie lasów można podziwiać owocujące myszopłochy kolczaste, kwitnące powojniki, barwiki pospolite, szparagi i bardzo pospolite berberysy, których kwiatostany wabiły niezliczone ilości pszczół i motyli. W runie leśnym i na drzewach licznie pięły się bluszcze, które stanowiły roślinę żywicielską dla pasożytniczej zarazy bluszczowatej. Ze względu na późną porę wizyty (koniec maja), większość leśnych roślin zakończyła kwitnienie. Dużo bardziej atrakcyjne były tereny nieleśne.


Do najciekawszych fragmentów parku należały silnie nasłonecznione murawy rozpościerające się wokół stromych zboczy oraz porastające liczne półki skalne, skarpy i inne fragmenty niezajęte przez las. Tereny te charakteryzuje ubogie w składniki pokarmowe podłoże, które w dużej mierze składa się z wapiennych tworów skalnych. Suche przez większą część roku, smagane silnymi wiatrami i prażące się w śródziemnomorskim słońcu. Warunki takie przetrwają tylko najlepiej przystosowane gatunki. Podstawową roślinnością są tutaj liczne rodzaje traw, którym towarzyszy siekiernica włoska (gatunek występujący tylko w zachodniej części Basenu Śródziemnomorskiego), oman z gatunku Inula viscosa, skorzonera, cykoria podróżnik, len narboński oraz czosnki i krzyżownice. Miejscami murawy przechodzą stopniowo w krzewowiska budowane przez liczne kępy tarniny, janowców, głogu, dzikich róży i charakterystycznej szczodrzenicy sitowatej, która w okresie masowego zakwitu barwi całe zbocza w żółtym kolorze. Zarośla w wilgotniejszych miejscach stopniowo przekształcają się w lasy.


Do bardziej widowiskowych fragmentów parku, oprócz słynnych 'badlandsów’, należą wychodnie skalne na południowych zboczach gór. Zbudowane są one głównie z dolomitów i wapieni krystalicznych, które miejscami porośnięte są skąpą, ale cenną roślinnością. Tereny te są wybitnie niegościnne, skolonizowane tylko przez najlepiej przystosowane gatunki roślin, które wytrzymują długotrwałe susze i intensywne nasłonecznienie. Na tych odsłonięciach możemy spotkać m.in. takie gatunki roślin jak krwiściąg mniejszy, lepnica rozdęta, kocanki piaskowe, wieżyczka gładka i liczne rozchodniki (r. wielki, r. ostry, r. biały). W miejscach z żyźniejszym podłożem występuje mieczyk illryjski, pajęcznica gałęzista i kurzyślad błękitny, będący w Polsce antropofitem zagrożonym wyginięciem. Miejscami można spotkać byliny przypominające wyglądem żywokosty. Są rośliny z gatunku Ononis masquillierii, będące endemitem dla regionu Emilia-Romania.


Oprócz niskich i silnie nasłonecznionych muraw, zarośli i lasów, na terenie parku można podziwiać liczne siedliska muraw kserotermicznych z bogatą roślinnością. Porastają one głównie kopulaste wyniosłości terenu oraz przydroża tworząc wzdłuż dróg wąskie pasy kwitnących łąk. Oprócz bardzo licznych gatunków traw, które miejscami całkowicie dominują w krajobrazie, możemy spotkać liczne rośliny charakterystyczne dla ciepłych i słonecznych ale nie skrajnie suchych siedlisk, jak śniedek pierenejski, szałwia łąkowa, szafirek miękkolistny, liczne gatunki dzwonków, rokieta siewna, czarnuszka damasceńska, dziewanny, zerwa kulista oraz liczną rodzinę storczykowatych. Można tu napotkać stosunkowo częstą i w naszym kraju gółkę długoostrogową jak i prawie wymarłe, jednak tu częste gatunki: koślaczek stożkowaty i storczyk cuchnący. Spoza krajowych odpowiedników, licznie występują gatunki z rodzaju dwulistnik (Ophrys), w tym O. bertholonii, O. apifera, O. fuciflora i nasz rodzimy dwulistnik muszy.


Przedstawiona fotorelacja to tylko niewielki fragment, tego co oferuje nie tylko regionalny park pod Bolonią ale cały region Emilia-Romania, który bogactwem tutejszej roślinności przyprawi o zawrót głowy. A to tylko jeden region z kilkudziesięciu, z jakich składają się Włochy. Kraj ten oferuje niezliczone regiony z bogactwem znacznie przewyższającym całą rodzimą florę Polski.