Driakiew lśniąca

Driakiew lśniąca (Scabiosa lucida)

Szczeciowate (Dipsacaceae)

Okres kwitnienia: VI-VIII

Rzadki gatunek wysokogórskiej rośliny, której areał obejmuje rozproszone stanowiska w górach Europy Zachodniej, Środkowej i Południowej, m.in. Pireneje, Alpy, Apeniny, Sudety, Karpaty i Góry Dynarskie. Najwyżej położone stanowiska notuje się w Tatrach Bielskich (do 2150 m n.p.m.) oraz Alpach Bawarskich (do 2100 m n.p.m.). W Polsce notowana wyłącznie na południu w kilku górskich lokacjach obejmujących Karpaty (Bieszczady, Pieniny, Tatry) a także Masyw Śnieżnika w Sudetach Wschodnich. Wszystkie stanowiska zlokalizowane są w karpackich parkach narodowych (Tatrzański, Bieszczadzki, Pieniński) oraz w sudeckim rezerwacie Jaskinia Niedźwiedzia.

Na Dolnym Śląsku jest to jeden z najrzadszych składników rodzimej flory, której cała populacja ogranicza się do jednej sudeckiej wychodni skalnej zwanej skałą Pulinka. Zlokalizowana jest ona nad nieczynnym kamieniołomem Kletno II w obrębie rezerwatu przyrody Jaskinia Niedźwiedzia w Dolinie Kleśnicy (Masyw Śnieżnika, Sudety Wschodnie). Poza polską częścią Sudetów, driakiew lśniąca notowana jest także w czeskiej części w Wysokim Jesioniku (na terenie NPR Praděd: Velký kotel, Karlov pod Pradědem, Karlova Studánka) i oraz w Karkonoszach.

Jest to gatunek wysokogórski, porastający obszary na glebie inicjalnej bogatej w węglan wapnia, takie jak półki i skalne, szczeliny, dolomitowe wychodnie, wysokogórskie murawy oraz generalnie obszary bogate w rumosz wapienny (gatunek kalcyfilny). W Karpatach zasiedla piętro kosodrzewiny i alpejskie, w Sudetach notowana w piętrze reglowym. Preferuje stanowiska otwarte,  silnie nasłonecznione, o wystawie południowej lub zachodniej, na glebie suchej lub umiarkowanie wilgotnej. Jest to gatunek charakterystyczny dla wysokogórskich muraw nawapiennych (Seslerietea variae). Mimo rzadkości, gatunek nie podlega ochronie. Głównym powodem jest lokalizacja wszystkich znanych stanowisk na obszarach chronionych (rezerwaty, parki narodowe).