Jarzmianka większa

Jarzmianka większa

10 stycznia 2018 Wyłączono przez admin

Jarzmianka większa (Astrantia major)

Jest to jeden z przedstawicieli rodziny baldaszkowatych, który tworzy kwiatostany złożone z drobnych kwiatostanów w kształcie białych gwiazdek. Roślinę można spotkać głównie na potokami, strumieniami i w wilgotniejszych fragmentach lasów, gdzie jej białe baldachy łatwo rzucają się w oczy na tle bujnej roślinności. 


Selerowate, baldaszkowate (Apiaceae)

Okres kwitnienia: VI-IX

Gatunek europejski notowany głównie na terenach górskich i podgórskich Europy Zachodniej, Południowej (bez obszaru śródziemnomorskiego) i Środkowej. Zwarty zasięg obejmuje północną Hiszpanię, poprzez południową i środkową Francję, kraje alpejskie (Szwajcaria, północne Włochy, południowe Niemcy, Austrię), południową Polskę, Czechy, Słowację, Węgry, Karpaty i płw. Bałkański. Najdalej na wschód notowana jest w Azji Mniejszej i na Kaukazie.

W Polsce przebiega północna granica zasięgu, która obejmuje tereny górskie i wyżynne a także pas nizin środkowopolskich do linii Wielkopolski i Mazowsza. Największa koncentracja stanowisk obejmuje tereny górskie (Karpaty i Sudety) oraz wyżyny w Małopolsce i na Górnym Śląsku. Na północy stwierdzona na pojedynczych stanowiskach, prawdopodobnie pochodzenia antropogenicznego (Gdańsk, Warmia). Chroniona w większości południowopolskich parków narodowych (Tatrzański, Bieszczadzki, Pieniński, Babiogórski, Gór Stołowych, Ojcowski, Karkonoski, Magurski) i wielu leśnych rezerwatach przyrody.


Na Dolnym Śląsku stanowiska notowane niemal na całym obszarze, przy czym większe zagęszczenie przypada na obszary Sudetów Wschodnich, Sudetów Środkowych Przedgórza Sudeckiego oraz nizinnej części obejmującej Pradolinę Wrocławską, Równinę Wrocławską i Dolinę Baryczy. Na zachodzie i północy znacznie rzadsza. Chroniona w obu dolnośląskich parkach narodowych a także w wielu rezerwatach przyrody (Buczyna Storczykowa na Białych Skałach, Góra Miłek, Jaskinia Niedźwiedzia, Muszkowicki Las Bukowy, Las Bukowy w Skarszynie, Przełomy pod Książem, Wąwóz Lipa, Wąwóz Siedmicki) oraz nielicznych użytkach ekologicznych (Biała Marianna, Rogóżka).

Gatunek o stosunkowo szerokim wachlarzu siedliskowym, który występuje zarówno na terenach leśnych jak i otwartych oraz pośrednich pomiędzy nimi (siedliska ektonowe), przeważnie w pobliżu cieków wodnych lub w miejscach wilgotnych, na glebie żyznej, gliniastej, zarówno kwaśnej jak i wapiennej. Preferuje miejsca jasne lub nasłonecznione, rzadko półcieniste, m.in. mezotroficzne i eutroficzne lasy liściaste, lasy mieszane, ziołorośla, okrajki, brzegi strumieni a także górskie i podgórskie łąki. W górach rośnie od regla dolnego po piętro kosówki, rzadziej halne. i Jest to gatunek charakterystyczny dla łęgu jesionowego z jarzmianką (Astrantio-Fraxinetum).