Turzyca patagońska

Turzyca patagońska (Carex magellanica)

Ciborowate (Cyperaceae)

Okres kwitnienia: VI-VIII

Turzyca patagońska stanowi jeden z najrzadszych składników Polski i Dolnego Śląska. Gatunek występuje głównie na półkuli północnej a także na południowych krańcach Ameryki Południowej (Ziemia Ognista, południowa Patagonia). Na północy notowana przede wszystkim na rozległych obszarach Syberii (Jakucja, Daleki Wschód, Kamczatka, obszar zlewni rzek Ob i Irtysz oraz zachodnia Syberia) a także północnych terenach Ameryki Północnej (Kanada, Alaska, północne i północno-wschodnie regiony Stanów Zjednoczonych) i Europa (płw. Skandynawski, Finlandia, kraje nadbałtyckie, pn-zach Rosja, a także pojedyncze stanowiska w Alpach, na Kaukazie, w paśmie Karpat i Sudetów). W Polsce gatunek ograniczony wyłącznie do terenów Dolnego Śląska, dokładniej jego najwyższego pasma – Karkonoszy, gdzie odnotowano zaledwie kilka stanowisk w obrębie Karkonoskiego Parku Narodowego m.in. torfowiska wokół Kotła Wielkiego Stawu i Szrenicy. Notowana jest także w Puszczy Rominckiej po rosyjskiej stronie, w tamtejszym parku krajobrazowym.

Liczba osobników na terenie parku wynosi zaledwie kilkadziesiąt kęp rozlokowanych na otwartych i silnie nasłonecznionych torfowiskach przejściowych, młakach i terenach źródliskowych. Od 2004 r. turzyca objęta jest ścisłą ochroną gatunkową, której status w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin określany jest jako EN (zagrożony). Cechami wyróżniającymi są szerokie, płaskie liście w żywozielonych kolorach oraz dolna podsadka, która jest równa kwiatostanowi lub dłuższa od niego. Kłosy żeńskie na długich stopkach, zwykle zwisłe. Stanowiska w Karkonoszach znajdują się poza szlakami. Dorodne kępy można podziwiać w udostępnionym do zwiedzania torfowisku na terenie karkonoskiego Banku Genów w Jagniątkowie.