Turzycowisko nad Niecieczą

Turzycowisko nad Niecieczą

27 stycznia 2018 Wyłączono przez admin

Turzycowisko wchodzi w skład kilkunastu obszarów, które od dawna są projektowane jako użytki ekologiczne na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Jezierzycy. Obejmują cenne siedliska bagienne i turzycowiska z największą populacją wełnianek w regionie. Miejsce mało znane o niebywale dużym uroku, szczególnie w czasie masowego zakwitu owych wełnianek. 


Typ ochrony: torfowiskowy

Data utworzenia: brak

Powierzchnia: 13, 78 ha

Powiat: Wołowski

Gmina: Wołów

Nadleśnictwo: Wołów


Status: Całość stanowi obszar planowanego użytku ekologicznego o nazwie 'Turzycowisko nad Niecieczą”. Obecnie nie ma żadnych oficjalnych działań zmierzających do powołania tego obszaru, nie licząc oznaczenia go na planach zagospodarowania przestrzennego gminy jako rezerwowy teren do objęcia ochroną. Obecnie wchodzi w skład OOŚ Natura 2000 Dębiańskie Mokradła.

Położenie: Teren leży na obszarze Wyżyny Rościsławskiej, będące najdalej na północ wysuniętą częścią Niziny Śląskiej w powiecie wołowskim. Obejmuje śródleśne torfowiska i młaki w południowej części Parku Krajobrazowego Doliny Jezierzycy, około 1,1 km na północny-wschód od miejscowości Krzydlina Wielka. Granicę wyznaczają tereny leśne. Całość znajduje się w oddziale leśnym 240 nadleśnictwa Wołów. Od wschodu graniczy ze wzgórzem Wydmuchy (124 m n.p.m.).

Flora: Najważniejszym siedliskiem, stanowiącym główny powód powołania użytku ekologicznego są niskoturzycowe torfowiska niskie i przejściowe (Scheuchzerio-Caricetea nigrae) z bogatą florą turzyc, sitów i bagiennych gatunków wiechlinowatych. Siedlisko obejmuje najniżej położone fragmenty w środkowej części kompleksu. Najcenniejszym taksonem występującym na torfowisku jest wełnianka wąskolistna, posiadająca tutaj największą znaną populację na terenie parku krajobrazowego. Inne rzadkie lub ciekawe gatunki to m.in. kukułka szerokolistna oraz pospolite rośliny bagienne: łączeń baldaszkowaty, rzepicha ziemnowodna, szczaw lancetowaty, żabieniec babka wodna, żywokost lekarski, kosaciec żółty, knieć błotna, rzeżucha łąkowa, jaskier ostry.

Północne i wschodnie fragmenty terenów nieleśnych tworzą mozaiki łąkowe ze związków łąk trzęślicowych (Molinion) i łąk kaczeńcowych (Calthion palustris ) o zubożonym składzie gatunkowym. Na siedlisku rośnie głównie trzęślica modra, firletka poszarpana, przytulie, niezapominajka błotna, rdest wężownik, ostrożeń łąkowy oraz pojedyncze kępy innych rzadkich gatunków jak goździk pyszny, kosaciec syberyjski, konitrut błotny. Całość okalając ze wszystkich stron ubogie bory sosnowe o kwaśnej glebie z mało zróżnicowanym runem leśnym, składającym się głównie z wrzosów, pospolitych paproci, konwalii majowej i mchów.


Fauna: Stosunkowo bogata. Teren ze względu na charakter błotno-wodny jest miejscem występowania i rozrodu kilku gatunków płazów (rzekotka drzewna, kumak nizinny, żaba trawna, żaba moczarowa, żaba wodna, ropucha szara, traszka zwyczajna) oraz licznej ornitofauny. Odnotowano tutaj m.in. bociana czarnego, bielika, gąsiorka samotnika, kszyka i żurawia. Teren jest miejscem żerowania licznej grupy ssaków jak sarny, dziki oraz bobry.

Zagrożenia: Stosunkowo duże przy braku zachowania odpowiednich działach ochronnych. Teren pomimo znajdowania się w obrębie OOS Natura 2000 Dębiańskie Mokradła i Parku Krajobrazowego Doliny Jezierzycy nie posiada odpowiedniej ochrony przeciwdziałającej zmianom siedliskowym. Dużym zagrożeniem jest obniżanie się poziomu wód gruntowych, co doprowadza do coraz szybszego zmniejszania się areału torfowiska na rzecz łąk i zarośli. Jest to jeden z licznych terenów źródliskowych parku, który zaopatruje okoliczne łąki i pola w wodę. Na chwilę obecną powierzchnia torfowisk i turzycowisk obejmuje około 30% terenów nieleśnych. Ze względu na brak ochrony w postaci użytku lub rezerwatu istnieją tutaj ambony myśliwskie wraz z nęciskami, stanowiące bezpośrednie zagrożenie dla fauny ssaków i ptaków.

Wrażenia osobiste: Umiarkowanie pozytywne. Teren wyróżnia się bogatą populacją wełnianki wąskolistnej, której populacja wynosi wiele tysięcy kwitnących pędów. Oprócz niej występuje równie bogata populacja kukułki szerokolistnej i knieci błotnej. Torfowisko nad Niecieczą znajduje się daleko od siedzib ludzkich oraz nie posiada żadnych oznaczeń na mapach stąd bez znajomości terenu bardzo ciężko jest tam trafić. Nie wiadomo czy i kiedy teren zostanie objęty ochroną w postaci użytku, który widnieje na planach zagospodarowania przestrzennego gminy i nadleśnictwa od wielu lat. Obiekt jest ciekawą propozycją na weekendowe zwiedzanie albowiem w bliskiej okolicy znajduje się wiele innych cennych przyrodniczo miejsc jak choćby Łąki Krzydlińskie, Rudniański Łęg i kilka innych terenów planowanych do ochrony. Po wschodniej stronie znajduje się ciekawa morena polodowcowa o nazwie Wydmuchy (124 m n.p.m.) stanowiące wysokie, piaszczyste wzgórze porośnięte borem sosnowym. Oddziela ono torfowiska od pozostałych podmokłych terenów. Ogólnie podsumowując jest to ciekawy teren do zwiedzania, szczególnie w połowie maja i w połowie czerwca. Wtedy to kolejno rozkwitają łany kukułek szerokolistnych i wełnianek.