Kłokoczka południowa

KŁOKOCZKA POŁUDNIOWA (Staphylea pinnata)

Kłokoczkowate (Staphyleaceae)

Okres kwitnienia: V-VI

Występowanie: Gatunek notowany w Europie Południowej i Środkowej, przy czym zwarty areał obejmuje głównie górskie obszary płw. Bałkańskiego (Góry Dynarskie, Bałkan, Rodopy), wschodnie i środkowe Alpy (tereny Austrii, Słowenii, Szwajcarii i Włoch) a także pozostałe fragmenty Austrii oraz Morawy i południowe Czechy. Rozproszone stanowiska notowane są także w całym paśmie Karpat (od Polski, poprzez Ukrainę, Słowację, aż po Rumunię), w Kotlinie Panońskiej, na płw. Apenińskim oraz we wschodniej Francji i południowych Niemczech. Miejscami gatunek został introdukowany jako element ozdobny, głównie na terenach Niemiec oraz Wielkiej Brytanii.

W Polsce gatunek rzadki. Jedyna koncentracja stanowisk obejmuje południowo-wschodnią część kraju w regionie Podkarpacia i wschodniej części województwa Małopolskiego. Poza tym pojedyncze i rozproszone stanowiska stwierdzono na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i Wyżynie Śląskiej oraz w Sudetach Zachodnich. Kłokoczka chroniona jest w niektórych rezerwatach, głównie na Podkarpaciu, m.in. rezerwaty Husówka, Kamera i Leoncina. Dodatkowo w rezerwacie Kamera grupa 10 krzewów kłokoczki została objęta ochroną jako pomnik przyrody.

Na Dolnym Śląsku gatunek skrajnie rzadki, notowany dawniej na kilku lokacjach w Sudetach (Dolina Bobru, Góry Kaczawskie i Przedgórze Sudeckie), z czego obecnie potwierdzony tylko z kilku stanowisk w Górach Kaczawskich (Sudety Zachodnie), m.in. Bukowa Góra koło Grudna, Masyw Wapników i okolice Dziwiszowa.

Siedlisko: Roślina preferuje stanowiska jasne lub półcieniste, często jednak także słoneczne, na glebie wilgotnej i bogatej w składniki odżywcze. Przeważnie występuje na glebach gliniastych lub piaszczystych z grubą warstwą próchnicy oraz bogatą w rumosz wapienny. Gatunek rośnie przeważnie w widnych lasach liściastych, na jego skraju lub w strefie ektonowej (okrajki), głównie w siedliskach takich jak ciepłolubne buczyny storczykowe (Cephalanthero-Fagenion), górskie i podgórskie zboczowe lasy lipowo-jaworowe (Tilio platyphyllis-Acerion pseudoplatani), wschodnio- i środkowoeuropejskie kserotermiczne lasy dębowe (Potentillo albae-Quercion petraeae) oraz ciepłolubne zarośla (Berberidion).