Turzyca Bueka

Turzyca Bueka (Carex buekii)

Wiechlinowate (Poaceae)

Okres kwitnienia: V-VI

Gatunek euroazjatycki, którego zwarty areał obejmuje tereny od południowej części Niemiec i Polski, poprzez kraje środkowoeuropejskie (Czechy, Słowacja, Austria, Węgry), północne regiony Półwyspu Bałkańskiego, południową i południowo-zachodnią Ukrainę, aż po tereny Kaukazu i Zakaukazia. Nieliczne i silnie rozproszone stanowiska stwierdzono także we wschodniej Polsce, na Litwie i w północnych Włoszech. Na terytorium Polski jest to gatunek rzadki, notowany głównie z Dolnego Śląska oraz pojedynczych populacji w Kotlinie Sandomierskiej (9 stanowisk), z okolic Przemyśla (Leszno, Medyka, Siedliska) oraz po jednym stanowisku w Puszczy Białowieskiej (zachodni kraniec) i w północnej Wielkopolsce (Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie). W latach 80 i 90 XX wieku turzyca była notowana w zachodniopomorskim (Wolin, dolina Dolnej Odry), jednak obecnie stanowiska uznawane są za zanikłe lub niepotwierdzone.

Dolny Śląsk stanowi obecnie główne centrum występowania w kraju z ponad 50 stwierdzonymi stanowiskami, gdzie ich największa koncentracja obejmuje dolinę Odry pomiędzy Ścinawą a miastem Brzeg (woj. opolskie), dokładniej chodzi o Pradolinę Wrocławską i Obniżenie Ścinawskie. Prace inwentaryzacyjne stwierdziły występowanie turzycy Bueka w Ścinawie i najbliższej okolicy a także na nadodrzańskich terenach w pobliżu miejscowości (idąc od zachodu): Wojszyn, Chomiąża, Lenartowice, Warzyna, Księgnice, Wojszyna, Wrocław, Trestno, Kotowice, Siedlec, Oława i Bystrzyca. We Wrocławiu gatunek posiada wiele stanowisk, głównie w pobliżu Odry, m.in. pola Irygacyjne na Świniarach i Rędzinie oraz wały wokół osiedla Sępolno, Biskupin, Bierdziany i Opatowice. Poza doliną Odry, turzyca została odnaleziona w Sudetach Środkowych (powiat kłodzki) na terenie Gór Orlickich. Obecnie żadne dolnośląskie stanowisko nie jest chronione w graniach rezerwatu przyrody czy parku narodowego. Populacja z Łąki Sulistrowickiej została uznana za zanikłą.

Jest to gatunek terenów otwartych lub lekko ocienionych, związany z dolinami dużych i średnich rzek o charakterze nizinnym. Preferuje gleby żyzne (eutroficzne), wilgotne lub bardzo wilgotne (zalewowe), głównie mady rzeczne i gleby mułowe. Mimo rzadkości roślina zasiedla różnego rodzaju siedliska, głównie obejmujące wilgotne ekosystemy w obrębie terasy zalewowej (zarówno nad samym brzegiem rzeki, jak i na obrzeżach doliny), na brzegach starorzeczy, skarpach dolin rzecznych oraz na obrzeżach olsów i łęgów. Gatunek notowany także na siedliskach antropogenicznych jak nasypy kolejowe, pobocza dróg, rowy melioracyjne, skarpy kanałów i wały przeciwpowodziowe. Turzyca tworzy swój własny zespół rośliny (Caricetum buekii) w postaci rozległych szuwarów o ubogim składzie gatunkowym wchodzącym w skład szuwarów wielkoturzycowych ze związku Magnocaricion.