Groszek liściakowy

Groszek liściakowy (Lathyrus nissolia)

Mało znany gatunek groszku, będący kenofitem spotykanym na nasłonecznionych siedliskach łąkowych oraz widnych i ciepłych zaroślach. Charakteryzuje się stosunkowo drobną budową a także długimi liśćmi, brakiem wąsów czepnych oraz posiadaniem małych ale jaskrawych kwiatów w kolorze różu. Ze względu na niepozorny wygląd jest często przeoczany albowiem łatwo maskuje się pośród bujnej, kolorowej roślinności łąk. 

Bobowate (Fabaceae)

Okres kwitnienia: VI-VII

Gatunek występujący głównie w Europie, którego zasięg obejmuje Europę Zachodnią i Południową od Wysp Brytyjskich (Irlandia, południowa Szkocja, Anglia, Walia), poprzez kraje Beneluksu, Francję, północną i wschodnią Hiszpanię, Włochy, Szwajcarię, zachodnie i północne Niemcy, aż po Danię i południową Szwecję. Poza tym rozproszone stanowiska odnotowano także na wybrzeżach Morza Czarnego (północna Turcja, Abchazja, Gruzja), na płw. Bałkańskim (Słowenia, Dalmacja, Czarnogóra, zachodnia Grecja) oraz w Północnej Afryce. Jako gatunek zawleczony notowany jest także w Ameryce Północnej oraz w pozostałych regionach Europy.

W Polsce jest to gatunek bardzo rzadki, pochodzenia antropogenicznego (zawlekany przez człowieka). Najwięcej stanowisk odnotowano na terenach Dolnego Śląska, głównie na Nizinie Śląskiej. Pojedyncze lokacje stwierdzono m.in. na terenach powiatu wołowskiego (gmina Wołów, Brzeg Dolny i Wińsko), powiatu trzebnickiego (gmina Prusice), powiatu wrocławskiego (tereny nadodrzańskie oraz na południe od Wrocławia) a także na terenach miasta Wrocław (nadodrzańskie wały i tereny zalewowe, pola irygacyjne, tereny wodonośne). Poza obszarem Dolnego Śląska gatunek był notowany na pojedynczych stanowiskach w pobliżu kilku miast (Szczecin, Gdańsk, Kraków, Bydgoszcz, Cieszyn).

Gatunek ma pochodzenie antropogeniczne i został sklasyfikowany jako zadomowiony kenofit. Preferuje tereny otwarte, dobrze nasłonecznione lub widne, ciepłe (termofilne) i stosunkowo suche. Przeważnie rośnie na różnego typu siedliskach roślinności łąkowej, zarówno przesuszających się łąkach trzęślicowych, łąkach rajgrasowych czy ciepłolubnych zbiorowisk okrajkowych. Miejscami może rosnąć także w widnych zaroślach oraz na obszarach typowo antropogenicznych (zbocza rowów melioracyjnych, śródpolne miedze, tereny ruderalne i obrzeża parków). Mimo rzadkości gatunek nie podlega ochronie. Do głównych zagrożeń należą zmiany siedliskowe, m.in. zarastanie muraw, zmiany stosunków wodnych, a także przenawożenie łąk skutkujące wypieraniem przez roślinność nitrofilną. Na terenach wałów dużym zagrożeniem jest modernizacja węzłów wodnych oraz rozbudowa infrastruktury przeciwpowodziowej.