Lasy Milickie

2 października 2021 Wyłączono przez admin

Jest to jeden z bardziej znanych kompleksów leśnych w województwie, szczególnie dobrze znany grzybiarzom. Dzięki rozległym lasom bukowym oraz borom sosnowym jest to prawdziwie grzybowy raj. Jednak oprócz prawdziwków i podgrzybków tereny Lasów Milickich to także ostoje wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Niestety poza jednym niewielkim rezerwatem reszta kompleksu jest ciągle zagrożona masowymi wycinkami drzew.

Typ ochrony: Natura 2000, rezerwat przyrody

Data utworzenia: x

Powierzchnia: ok. 8850 ha

Powiat: milicki

Gmina: Milicz, Krośnice

Nadleśnictwo: Milicz, Żmigród

Położenie: Lasy Milickie to bardzo znany kompleks leśny o bardzo niejasnych granicach. Jedyne czego można być pewnym to że lasy te rozpościerają się w Dolinie Baryczy na południe od rzeki aż po granice parku krajobrazowego. Problemem jest rozpiętość. Nie wiadomo tak naprawdę gdzie zaczynają się i kończą Lasy Milickie. Wg opisu na stronie nadleśnictwa Milicz kompleks rozpościera się od Sycowa aż po Żmigród na długości 28 km. Jednak niemal wszystkie dostępne mapy umiejscawiają omawiane lasy na południe od Milicza. Dokładniej lasy te rozpościerają się od Gruszeczki, od lokalnej drogi łączącej Gruszeczkę z wsią Ujeździec Mały, aż do miejscowości Pierstnica i Łazy Wielkie na wschodzie. Tylko w tym obszarze na wszelkich mapach pojawia się nazwa „Lasy Milickie”. Choć często mianem tym określane są wszelkie lasy w gminie Milicz lub nawet w obrębie całej Doliny Baryczy. My jednak uznajemy, że na potrzeby artykułu, opisana przez nas granica stanowi zasięg Lasów Milickich. Łączna powierzchnia obejmuje około 8850 ha lasów i upraw leśnych na terenie gminy Milicz i Krośnice.

Budowa: Lasy Milickie podzielone są pomiędzy dwa regiony, tereny zachodnie przynależą do mezoregionu Kotliny Żmigrodzkiej stanowiącej zagłębienie końcowe lodowca warciańskiego. W efekcie ruchów lodowcowych powstały tutaj stosunkowo płaskie tereny o niewielkiej różnicy wysokości, które są wypełnione piaskami i glebami bielicowymi. Część wschodnia stanowi natomiast serię wzniesień Wzgórz Krośnickich będących północno-zachodnim krańcem Wzgórz Twardogórskich. W granicach Lasów Milickich wzgórza te „wbijają się” wąskim klinem w postaci wału rozdzielającego Kotlinę Żmigrodzką od Kotliny Milickiej. Część tutejszych wzgórz stanowi ciąg moren czołowych. Najwyższym wzniesieniem kompleksu leśnego jest Wieżyca (230 m n.p.m.) objęta ochroną rezerwatową.

Roślinność: Bardzo zróżnicowana zależnie od danego fragmentu. Ponad 2/3 terenu Lasów Milickich stanowią ubogie i silnie przekształcone drzewostany głównie w formie monokultur iglastych a także zdegradowanych siedlisk porębowych, gdzie na wskutek niekorzystnych zmian dominują brzozy, klony i roślinność porębowa. Cenne i dobrze zachowane lasy stanowią mniejszość (około 20-25%). Wśród nich dominują lasy bukowe. Bogatsza gatunkowo żyzna buczyna niżowa (Galio odorati-Fagetum) występuje przeważnie na stokach moren czołowych uformowanych na gliniasto-piaszczystych glebach. W drzewostanie dominuje buk zwyczajny, któremu miejscami towarzyszy dąb bezszypułkowy i grab pospolity. Specyficzną cechą milickich lasów jest częsta domieszka jesionu wyniosłego, co ma związek z bogatą siecią cieków wodnych i źródlisk. Runo leśne należy do bardzo bogatych gatunkowo, gdzie stwierdzono takie gatunki jak fiołek leśny, kostrzewa leśna, marzanka wonna, perłówka jednokwiatowa, prosownica rozpierzchła, turzyca leśna, wiechlina gajowa i zawilec gajowy. Co ciekawe w wilgotniejszych fragmentach i zabagnieniach terenu występują gatunki wilgociolubne jak czartawa pospolita, czartawa drobna, czyściec leśny, szczaw gajowy i śledziennica skrętolistna. Wśród gatunków chronionych odnotowano m.in. kruszczyka szerokolistnego, kruszczyka sinego, buławnika czerwonego, cisa pospolitego i lilię złotogłów. Miejscami lasy stopniowo przechodzą w kwaśną buczynę niżową (Luzulo pilosae-Fagetum), których areał stopniowo ulegał powiększeniu kosztem żyznych buczyn. Taki stan rzeczy tłumaczony jest powszechnym zakwaszeniem gleb na wskutek wielowiekowych nasadzeń drzew iglastych zakwaszających gleby. W efekcie w wielu miejscach buczyny cechują się dużym udziałem sosny i świerka, powodując utrudnienia w rozpoznaniu zespołu leśnego. Runo jest bardzo ubogie, składające się głównie na pospolite gatunki traw, turzyc i paproci.

Oprócz lasów bukowych w kompleksie notowany jest także grąd środkowoeuropejski (Galio sylvatici-Carpinetum) wyróżniający się tutaj bardzo dużą zmiennością, zależnie od zajmowanego fragmentu. Mimo wszystko w większości grądy charakteryzuje dobrze zachowany układ piętrowy lasu o bardzo bogatym runie leśnym z dominującym w drzewostanie grabem oraz lipą drobnolistną a także domieszką innych drzew jak dąb szypułkowy i buk zwyczajny. Wśród grądów wyróżniamy trzy typy zależnie od poziomu żyzności i wilgotności podłoża. W przypadku Lasów Milickich wyróżniono podzespół typowy (G.s.-C. subass. typicum) porastający siedliska umiarkowanie żyzne oraz podzespół ubogi (G.s.-C. subass. holcetosum mollis) występujący na glebach kwaśnych, często w mozaice z dąbrowami i nasadzenia sosnowymi. Dodatkowo w podzespole typowym wyróżniono także wariant wilgotny z czyśćcem leśnym (var. stachys sylvatica) porastający zabagnione fragmenty lasów. Warstwa podszytu w grądzie jest bardzo dobrze rozwinięta, gdzie dominują głównie młode okazy wcześniej wymienionych gatunków drzew a także liczne krzewy (kalina koralowa, głóg dwuszyjkowy, bez czarny, trzmielina zwyczajna). W warstwie tej jednak przeważnie dominuje leszczyna pospolita tworząca miejscami jednogatunkowe płaty podszytu. Runo leśne cechuje występowanie licznych wczesnowiosennych geofitów jak fiołek leśny, gwiazdnica wielkokwiatowa, gajowiec żółty, kokorycz wątła, miodunka ćma, szczawik zajęczy, szczyr trwały, zawilec gajowy i zawilec żółty. Poza tym notuje się także później kwitnące gatunki, m.in. kokoryczka wonna, konwalia majowa, podagrycznik pospolity oraz paproć nerecznica samcza. W podzespole ubogim roślinność jest znacznie uboższa, zbliżona składem do kwaśnej dąbrowy. Notowana jest borówka czarna, kosmatka owłosiona, orlica pospolita, pszeniec zwyczajny i turzyca pigułkowata.

Ostatnim istotnym siedliskiem występującym w Lasach Milickich jest kwaśna dąbrowa (Quercetea robori-petraeae), której niewielkie płaty występują w północnej części kompleksu na glebach piaszczystych i piaszczysto-gliniastych. Drzewostan zdominowany jest przez dąb szypułkowy i bezszypułkowy z dużym udziałem sosny pospolitej, rzadziej z udziałem innych gatunków drzew jak buk zwyczajny i brzoza brodawkowata. Siedlisko jest ubogie gatunkowo, w warstwie podszytu dominują głównie pojedyncze okazy kruszyny, jarzębiny i młodych okazów wcześniej wymienionych drzew. Runo, zależnie od płatu, może być całkowicie zdominowane przez trawy, paprocie lub być niemal pozbawione roślinności wyższej, gdzie królują mszaki. Wśród gatunków typowych występuje liczna grupa traw: kostrzewa owcza, śmiałek pogięty, trzcinnik leśny, trzcinnik piaskowy, kosmatka owłosiona a także inne rośliny jak borówka brusznica, borówka czarna, jastrzębiec leśny, pszeniec zwyczajny i orlica pospolita.

Ostatnim cennym siedliskiem notowanym w kompleksie Lasów Milickich jest bór chrobotkowy, zwany także śródlądowym borem suchym (Cladonio-Pinetum). Jest to jedno z najbardziej skrajnych siedlisk pod względem warunków, gdzie gleby są suche, bardzo ubogie i silnie kwaśne. W efekcie w siedlisku boru występuje bardzo skąpa roślinność. Drzewostan jest niemal jednolity, tworzony przez sosnę pospolitą, której z bardzo rzadka towarzyszą brzozy brodawkowate lub dęby szypułkowe. Runo leśne należy do jednych z najuboższych zarówno pod względem składu gatunkowego jak i pokrycia. Roślinność ograniczona jest przeważnie do niewielkich poletek lub pojedynczych kęp otoczonych znacznie większymi powierzchniami nagiej gleby lub gleby porośniętej porostami. Do gatunków notowanych w borze chrobotkowym należy borówka brusznica, jastrzębiec kosmaczek, kostrzewa owcza, śmiałek pogięty, turzyca wrzosowiskowa i wrzos zwyczajny. Jest to specyficzne siedlisko, gdzie dominującym elementem nie są rośliny lecz porosty. Rozległe powierzchnie warstwy mszystej zdominowane są bowiem przez tą grupę organizmów, wśród których najważniejsze są oczywiście chrobotki (m.in. chrobotek reniferowy, ch.leśny, ch.wysmukły, ch.widlasty i ch. gwiazdkowaty) oraz płucnica islandzka. Miejscami występują także mszaki (bielistka siwa, rokietnik pospolity, knotnik zwisły i rokiet cyprysowaty). Bór chrobotkowy jest rozsiany w wielu fragmentach Lasów Milickich, jednak ich największa koncentracja występuje na południe od Gruszeczki.

Do najważniejszych i najbardziej charakterystycznych gatunków roślin w kompleksie Lasów Milickich należą:

Buławnik czerwony (Cephalantera rubra), jeden z najrzadszych dolnośląskich storczyków, którego jedyne stanowisko w Dolinie Baryczy odkryto w II dekadzie obecnego wieku. Niestety stanowisko prawdopodobnie szybko ulegnie zagładzie, bowiem 2 lata po opublikowaniu pracy naukowej nadleśnictwo wycięło wszystkie drzewa na stanowisku. Obecnie sytuacja gatunku stoi pod znakiem zapytania. W 2021 r. nie było ani jednego osobnika, podczas gdy w 2022 r. naliczyliśmy 25 kwitnących i kilkanaście płonnych pędów.
Grzybieńczyk wodny (Nymphoides peltata), rzadki i ginący gatunek rośliny wodnej, która może dziwić w zestawieniu opisującej tereny leśne. Jednak grzybieńczyk posiada jedno stanowisko w Lasach Milickich na terenie śródleśnego stawu na południe od Postolina. Pozostałe znane stanowiska w Dolinie Baryczy występują na Stawach Milickich.
Cis pospolity (Taxus baccata), zimozielony krzew objęty ochroną, którego pojedyncze egzemplarze występują w żyznej buczynie na północy kompleksu, głównie w okolicy Postolina.
Kruszczyk połabski (Epipactis albensis), jeden z najpóźniej kwitnących storczyków, który do niedawna nie był znany z obszarów Doliny Baryczy. Na terenie Lasów Milickich stwierdzono go przynajmniej na dwóch stanowiskach obejmujących zabagnione buczyny w okolicach rezerwatu przyrody Wzgórze Joanny oraz w buczynie przy Chmielowej Drodze.
Kruszczyk siny (Epipactis purpurata), jest to rzadki i objęty ochroną storczyk kwitnący w sierpniu i wrześniu na terenach żyznych lasów liściastych, głównie grądów i buczyn. Niewielka populacja notowana jest w kompleksie Chmielowej Buczyny na wschód od Lasowic.
Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezerum), jest to jeden z najwcześniej zakwitających krzewów, którego różowe, silnie pachnące kwiaty można wypatrywać już pod koniec zimy. Występuje głównie w łęgach i żyznych buczynach. Na terenie Lasów Milickich spotykany głównie w sąsiedztwie cieków wodnych jak Młyńska Struga i Tymieniec.
Widłakowate (Lycopodiaceae), rodzina roślin której krajowe gatunku preferują głównie gleby kwaśne, często w obrębie borów iglastych. Ze względu na rozległy obszar borów sosnowych i świerkowych w zachodniej części kompleksu Lasów Milickich opracowania przyrodnicze podają z tego terenu aż 4 gatunki. Są to: widlicz cyprysowy (Diphasiastrum tristachyum, 1 stanowisko), widlicz spłaczony (Diphasiastrum complanatum, 1 stanowisko), widłak goździsty (Lycopodium clavatum, 4 stanowiska), widłak jałowcowaty (Spinulum annotinum, 1 stanowisko). Stanowiska rozlokowane są głównie w południowej i południowo-zachodniej części.

Ze względu na rozległy obszar należy dodatkowo osobno wymienić kilka najbardziej cennych i bogatych przyrodniczo terenów. Są to:

Młyńska Struga, jest to niewielki śródleśny potok mający swój początek na Wzgórzach Krośnickich. Następnie płynie on na zachód, gdzie na wysokości wzgórza Babia Góra potok kieruje się w stronę południową mijając Mrowiec i Długą Górę. Po kilku kilometrach struga opuszcza Lasy Milickie i na wysokości wsi Brzezie wpada do rzeczki Jesionka. Sama Młyńska Struga stanowi swojego rodzaju ostoję bioróżnorodności pośród monotonnych i rozległych upraw leśnych stanowiących w większości bory świerkowe, bory sosnowe oraz lasy mieszane. Na znacznej długości brzegi wokół potoku porastają łęgi olchowo-topolowe o bogatej szacie roślinnej. Wśród gatunków rzadkich lub chronionych występuje wawrzynek wilczełyko oraz płaty czermieni błotnej. Warte odnotowania jest także występowanie bogatej szaty mszaków oraz kolonii górskich i borealno-górskich gatunków wątrobowców. W wielu fragmentach rzeka tworzy liczne zakola i meandry a naturalne procesy wymywania spowodowały, że na wielu odcinkach wytworzyło się głębokie koryto o wysokich i spadzistych brzegach. W efekcie dochodzi do podmywania wielu drzew, które następnie upadają i stają się źródłem butwiejącego drewna. Na drewnie tym bytują liczne gatunki grzybów, w tym soplówka bukowa objęta ścisłą ochroną gatunkową.

Las Kleć, jest to stosunkowo duży fragment Lasów Milickich rozciągający się pomiędzy Postolinem a Lasowicami, który charakteryzuje się bogatą rzeźbą terenu. Występują tu liczne wzgórza i dolinki będące efektem dawnych ruchów lodowcowych, które w trakcie napierania przemieszczały wielkie masy ziemi. Obecna forma terenu kształtowała się następnie na wskutek erozji, wietrzenia i wymywania. W efekcie powstała tu seria niewielkich wzgórz z których kilka posiada własne nazwy. Są to: Postolińska Góra (186 m n.p.m.), Wieżyca (230 m n.p.m.), Wzgórze Bukowe (211 m n.p.m.) i Wzgórze Zuzanny (196 m n.p.m.). W Lesie Kleć występuje bogata sieć cieków wodnych, gdzie swój początek mają potoki Brzeźnik, Tymieniec i Krępica. Obszar ten pierwotnie porastały rozległe lasy bukowe, które w efekcie dziesiątek lat gospodarki leśnej w znaczący sposób zmieniły swój charakter. Dobrze wykształcone buczyny stanowią obecnie pojedyncze wyspy w morzu młodników i lasów mieszanych. Większość ostałych buczyn scharakteryzowana została jako żyzna buczyna niżowa (Galio odorati-Fagetum) o bogatym runie leśnym. Wśród gatunków rzadkich i lub chronionych odnotowano gnieźnika leśnego, kruszczyka szerokolistnego, przylaszczkę pospolitą i wawrzynka wilczełyko. Na północy w okolicach miejscowości Postolin występują też niewielkie płaty dobrze zachowanej kwaśnej dąbrowy (Quercetea robori-petraeae) o trawiasto-mszystym runie. Miejscami widoczne są też płaty monokultur świerkowych i sosnowych stanowiących jednak wciąż mniejszość na tym ternie. Swego rodzaju naturalną granicą Lasu Kleć jest szeroki pas borów sosnowych rozciągających się od południowej strony wzdłuż cieku Krępica. Najcenniejszym fragmentem Lasu Kleć jest niewielki rezerwat przyrody Wzgórze Joanny chroniący fragmenty dobrze zachowanych buczyn i grądów.

Chmielowa Buczyna, są to rozległe lasy bukowe zlokalizowane na wschód od wsi Lasowice dokładniej w oddziałach leśnych 125-127, 144-147, 159-162. Obszar ten nie posiada żadnej indywidualnej nazwy, nie występują tu także żadne nazwy geograficzne (wzgórza, cieki wodne) więc nazwaliśmy ten fragment lasów jako „Chmielowa Buczyna” od nazwy drogi „Chmielowa Droga” łączącej Lasowice i Łazy Wielkie, która przecina omawiany tu las bukowy. Całość tworzy obszar kilku płaskich wzgórz opadających w kierunku północno-wschodnim pokrytych gliniasto-piaszczystymi utworami ze stosunkowo grubą warstwą próchnicy. Występuje tu mozaika siedlisk bukowych, gdzie w części północnej dominuje żyzna buczyna niżowa (Galio odorati-Fagetum). Płaty tworzone są przez dobrze wykształcony las zdominowany przez dorodne okazy buka. W runie występują gatunki typowe jak fiołek leśny, gruszyczka jednostronna, marzanka wonna, perłówka jednokwiatowa, trzcinnik leśny, turzyca pigułkowata i zawilec gajowy. W części południowej występują kwaśne buczyny niżowe (Luzulo pilosae-Fagetum), gdzie oprócz buka w drzewostanie występuje także brzoza brodawkowata i świerk pospolity. Runo leśne jest ubogie gatunkowo choć sama roślinność jest stosunkowo bujna. Dominują tu głównie płaty turzyc, traw i paproci a także rozległe kobierce jeżyny. Cechą charakterystyczną jest występowanie kilku gatunków rzadkich i chronionych jak kruszczyk siny, kruszczyk połabski oraz buławnik czerwony.

Buczyna „Na Zakręcie”, jest to kolejny fragment Lasów Milickich nieposiadający nazwy. Choć w miejscu tym występuje kilka obiektów geograficznych ze swoimi własnymi nazwami, to żaden z nich jednak nie jest dominujący lub wybitnie charakterystyczny. W efekcie przydomek „Na Zakręcie” bierze się z miejsca, gdzie powiatowa droga 15 (łącząca Milicz z Trzebnicą) skręca tworząc dosyć ostry i charakterystyczny łuk. Jest to tak naprawdę jedyny łuk na odcinku kilkunastu kilometrów. Cała omawiana tu buczyna rozciąga się na serii niewielkich wzgórz i wzniesień wśród których część posiada swoje własne nazwy. Są to: Długa Góra (172 m n.p.m.), Jaźwiniec (199 m n.p.m.), Kończysta (183 m n.p.m.), Krępica (166 m n.p.m.), Mrowiec (197 m n.p.m.), Ostra Góra (186 m n.p.m.) i Wołowa Góra (181 m n.p.m.). Kompleks Buczyn na Zakręcie spotkał podobny los co Las Kleć. Rozległe kiedyś obszary dorodnych buczyn uległy silnej presji gospodarki leśnej. W efekcie doszło tutaj do silnego przerzedzenia lasów, gdzie powstało bardzo wiele młodników oraz nasadzeń monokultur sosnowo-świerkowych. Jest to najbardziej zniekształcona buczyna spośród opisywanych tu trzech kompleksów lasów bukowych. W części zachodniej dominuje głównie żyzna buczyna niżowa (Galio odorati-Fagetum), podczas gdy wariant acydofilny dominuje we wschodniej części. Nie ma tu roślin rzadkich lub chronionych, których brak rekompensowany jest przez bardzo bogatą mykoflorę. Oprócz gatunków pospolitych stwierdzono występowanie siedzunia sosnowego, soplówki bukowej i piaskowca modrzaka. Przez środek przebiega Młyńska Struga, która została opisana jako osobny obszar przyrodniczy.

Gruszeczka, pod tą nazwą kryje się jeden z największych fragmentów Lasów Milickich i jednocześnie jeden z najbardziej ubogich. Jego granice na potrzeby artykułu obejmują tereny pomiędzy Młyńską Drogą a lokalną drogą łączącą Gruszeczkę i Ujeździec Mały. Stanowią one niemal ponad 1/3 całego omawianego tu kompleksu lasów. Niestety jest to także jeden z najmocniej przekształconych fragmentów. Niemal całą powierzchnię kompleksu Gruszeczki stanowią uprawy leśne, głównie sosnowe i świerkowe z niewielką domieszką innych drzew jak dąb szypułkowy, buk pospolity i brzoza brodawkowata. Mimo dużych zmian w ekosystemie wciąż występuje tu pewna bioróżnorodność, głównie w sferze gatunków kwasolubnych. Na terenie borów Gruszeczki (głównie w południowej części) odnotowano kilkanaście stanowisk widłakowatych, m.in. widlicz cyprysowy, widlicz spłaszczony, widłak goździsty i widłak jałowcowaty. W borach tych istniała także plantacja rododendronów, czego efektem są liczne zdziczałe krzewy różanecznika żółtego. Oprócz roślin, obszar Gruszeczki stanowi jeden z najważniejszych terenów grzybiarskich w nizinnej części województwa. Oprócz pospolitych i bardzo licznych borowików szlachetnych, podgrzybków, maślaków czy koźlarzy można spotkać także gatunki rzadkie, preferujące piaszczyste siedliska, m.in. borowikowiec tęgoskórowy, gwiazdosz frędzelkowaty, koźlarz białawy, piaskowiec kasztanowaty, piaskowiec modrzak i siedzuń sosnowy. Południowa część kompleksu obfituje w liczne cieki wodne oraz źródliska. Jest to teren podmokły z licznymi śródleśnymi mokradłami i bagnami, gdzie kilka z nich objęto ochroną w ramach kilku użytków ekologicznych: Długie Bagno, Grzęzawisko, Mokradło oraz seria Brzezie I-VI.

Inne: Obszar jest dosyć specyficzny pod względem zagospodarowania turystycznego. Istnieją tutaj liczne obiekty infrastruktury turystycznej jak przydrożne parkingi, miejsca do biwakowania i tablice dydaktyczne, jednak na całym rozległym obszarze występują tylko dwa szlaki turystyczne i jedna ścieżka przyrodnicza. Są to:

czerwony szlak, tzw. Szlak Zamkowy, biegnący granicznymi fragmentami od północy poprzez Dziewiętlin, Lasowice, Wzgórze Joanny, Postolin i od Gruszeczki dalej w kierunku zachodnim.
zielony szlak, biegnący od Milicza poprzez Wzgórze Joanny, Lasowice a następnie wzdłuż Młyńskiej Strugi aż do Skoroszowa.
ścieżka przyrodnicza „Postolin-Wzgórze Joanny”, tworząca pętlę i składająca się z 16 przystanków.

W granicach Postolina znajduje się zgrupowanie pomników przyrody obejmujących 3 dęby, głaz narzutowy oraz olchę czarną. Więcej w artykule „Pomniki Przyrody w Postolinie„.

Zagrożenia: Skrajnie duże. Poza niewielkim rezerwatem, cała reszta obszaru nie jest w żaden sposób chroniona. Powołanie obszaru Natura 2000 Ostoi nad Baryczą obejmującej w całości Lasy Milickie nie rozwiązuje problemów albowiem realia ostatnich II dekad pokazują, że sieć Natura 2000 jest całkowicie nieskuteczna w ochronie terenów leśnych i stanowisk gatunków chronionych. Pierwotnie tereny na południe od Milicza stanowiły rozległe kompleksy lasów bukowych, które na wskutek wielowiekowych przekształceń i wycinek skurczyły się o co najmniej 80-85%. Na ich miejscu powstały monokultury iglaste oraz silnie przekształcone lasy mieszane, gdzie zaburzony skład gatunkowy odzwierciedlają pospolicie występujące gatunki traw i kobierce jeżyn. Dodatkowo pozostałe fragmenty buczyn są wycinane niemal każdego roku pozostawiając silnie zniszczony krajobraz. Naturalne odnowienia tworzą ścianę młodnika, w której nie przetrwają żadne gatunki typowe dla dobrze wykształconych lasów. Powszechna pinetyzacja (sadzenie drzew iglastych) spowodowała zakwaszenie i bielicowanie gleb co praktycznie przekreśla ponownie pojawienie się żyznych buczyn na zdegradowanych płatach. Obecnie ostatnie bogate przyrodniczo lasy notowane są tylko w kilku oddziałach leśnych. Jednak nie istnieją żadne plany ani propozycje objęcia ich ochroną w ramach rezerwatu przyrody lub użytku ekologicznego.

Wrażenia osobiste: Bardzo zróżnicowane. Z jednej strony jest to prawdziwy raj dla grzybiarzy, zarówno tych co kochają zbierać do koszyka, jak i dla tych co kochają fotografować. W obrębie Lasów Milickich można bowiem znaleźć niezliczone populacje jadalnych prawdziwków, podgrzybków, kurek i maślaków a także stanowiska gatunków rzadkich i chronionych. Podobna sprawa ma się także z roślinami, których jest tutaj jednak znacznie mniej i są one rozlokowane na pojedynczych stanowiskach. Gdyby nie masowe wycinki na przestrzeni ostatnich 2-3 dekad, buczyny w Lasach Milickich byłyby jednym z najpiękniejszych lasów zarówno w Dolinie Baryczy jak i ogólnie w skali województwa. Obecnie ograniczone zostały do kilku silnie poszatkowanych płatów, gdzie wciąż można spotkać piękne i dorodne buki oraz dobrze wykształcone runo. Są to jednak rodzynki na zniszczonym cieście. Bukowe tereny wciąż warte odwiedzenia ostały się już jedynie wokół rezerwatu przyrody i na zachód od Lasowic. To tam wciąż znajdują się ostoje kilku chronionych roślin, choć i te stopniowo zanikają na wskutek zniszczenia ich siedlisk. Z tego powodu do Lasów Milickich warto się wybrać głównie dla grzybów. Te są tutaj zawsze i nawet w okresie wzmożonych wycinek wciąż można znaleźć wiele stanowisk.

Informacje praktyczne:

zróżnicowany dojazd, obrzeża lasu są bardzo dobrze skomunikowane, występuje tam wiele dróg z leśnymi parkingami lub poboczami. Centrum kompleksu jest jednak całkowicie pozbawione dróg i dostęp do niego jest możliwy wyłącznie pieszo lub na rowerze
teren jest w większości płaski, nawet występujące tu wzgórza są niewysokie o łagodnych zboczach. Polecany na wycieczki dla rodzin z dziećmi jak i dla osób niewprawionych. Jednak ze względu na rozległość lasu i praktycznie brak szlaków zalecamy mieć mapę oraz dobre rozeznanie w ternie
kompleks leśny znajduje się w Dolinie Baryczy skąd jest blisko do niemal wszystkich jego najważniejszych terenów jak rezerwaty przyrody (Stawy Milickie, Radziądz, Olszyny Niezgodzkie) czy seria użytków ekologicznych w gminie Trzebnica i gminie Żmigród. W odległości kilku km na południe znajduje się także Polana Grochowska
najlepsze terminy przyrodnicze do zwiedzania: wiosna (geofity w buczynie i grądzie), lato (kruszczyki, grzyby), jesień (grzyby, przebarwiające się liście)